Velaquí unha indagación filosófica practicada na obra prima de Eduardo Pondal Queixumes dos pinos (A Coruña, 1886), incidindo en temas novos, non tratados, ou en cuestións debatidas, mais tratadas agora cunha perspectiva renovada. Así, non sendo novo reparar no sexo-amor-xénero, neste ensaio son salientados feitos, ángulos e propostas diferentes. Mais, nos outros casos, non é nova apenas a achega proposta, senón mesmo a temática estudada. O divino e o humano, a saudade, e Galiza, o seu nome, son cuestións até agora moi pouco tratadas. E teñen gran relevancia, a comezar na nosa cultura conterránea contemporánea (mais tamén alén dela). Esta indagación filosófica calla nunha análise e interpretación deses temas, a partir do texto pondaliano, no cadro do pensamento filosófico occidental contemporáneo, comprobando, e poñendo, ao tempo, en valor, a riqueza do poemario de Pondal. Queixumes dos pinos, lido máis de cen anos despois de ser escrito e inserido na cultura filosófica occidental contemporánea, resulta unha caixa de sorpresas, mellor dito aínda, unha illa do tesouro.
