Partindo do tanxÃbel, o poema esculca a zona iluminada polo foco da luz,ao tempo que estende a circunferencia do misterio que o arrodea. Poemas que se nutre da súa propia incerteza, mais entende que a beleza pode devir unha forma de opresión, que o equilibro é sempre pasaxeiro, e a perfección, frÃo plastificado. Sabe das teorÃas cientÃficas que fican en estado de poesÃa até que se demostran (e mesmo despois de seren veriticadas, poden seguir oerando como materia poética). PoesÃa que non procura describir, senón nomear con precisión; para o que desenvolve as súas propias ferramentas. A palabra que tampouco dubida en denunciar, ao tomar conciencia do momento e do lugar que lle corresponde vivir.
