Canta vida non ten o pan, entre a que a nós dá e a que de nós require para chegar a existir? Dende o suco ó forno hai mesmo un mundo. Entre a espiga e a fariña cabe todo o humano, con toda a súa dimensión de trafego, esperanza, suor e melancolía. Isto semella berrar con voz prístina Entre o Luceiro e a Noite, desfacendo o esquecemento dun labor enterrado pola industrialización do cotián. Dunha man Parada Jato e da outra o luceiro, guiásenos neste poemario polo tradicional proceso preciso para tornar a áspera cabeza da gramínea no alimento por antonomasia. Ruta tantas veces percorrida e no entanto tan olvidada, recuperada para o lector mediante o verso comedido e a (tan hoxe en día necesaria) pormenorizada lembranza.
