Acolá no acantilado, aló preto do mar, enriba do verdor cinguido, azuis mates nas augas e o abrente por chegar. Ergueuse da auga unha sirea, moi verde o seu ollar.
Foi a primeira vez que te vin.
Casei, si casei, a sirea foi miña doa; pasou o tempo, fúcheste e xa non estás; non deixo de te lembrar nin quero nin poido esquecerme de ti.
No meu devagar, deixo de camiñar, e ainda agora párome de novo ao chegar preto do mar.r.
