«¡E unha fractura de miocardio!, ¡e é terriblemente grave a tal cousa», diagnosticou Antón ó descubrir á nai de Martiño, inmóbil no seu leito. Morta de dous días, Martiño que vivía só con ela, non dixera nada, convencido de que «se isto se sabe, hanme meter nun orfelinato». E isto non o quere a ningún prezo.... Axiña unha decena de rapaces van atoparse no segredo, xurando que non revelarán tal cousa. Asumiren sós a morte da nai de Martiño, ós doce anos, non é doado: agacharlle o segredo a unha vila enteira, inventar unha extraordinaria solidariedade ata o punto de burlar ós adultos... durante un tempo.O propio autor de A fractura de miocardio dirixiu unha película co mesmo título, que foi unanimemente saudada pola crítica. Recibiu numerosos premios, entre eles o Premio do Público nos Encontros cinematográficos de Cannes de 1990.
